10 πράγματα που μας κάνουν να «γελάμε»

Μερικές φορές, το σύμπαν δεν συνωμοτεί για να πετύχεις αυτό που θέλεις. Μερικές φορές, απλώς θέλει κι αυτό να το ρίξει έξω. Και να συνωμοτήσει μόνο και μόνο για να αποδείξει ότι έχει χιούμορ.

Κάποιος εκεί πάνω σίγουρα θα χαχανίζει με την έμπνευσή του. Αλλά κι εμείς με την σειρά μας, επειδή κουραστήκαμε να γκρινιάζουμε και να μένουμε με ανοιχτό το στόμα απέναντι στα όσα συμβαίνουν καθημερινά στην χώρα μας, αποφασίσαμε να χαχανίσουμε για να εκτονωθούμε. Οι εκλογές λοιπόν, δεν είναι ο μόνος λόγος που οι Έλληνες ξέρουν πώς να γιορτάσουν την Ημέρα του γέλιου. Καταγράφουμε δέκα από τις «αγαπημένες» μας αιτίες κλαυσίγελου.

*Η προεκλογική περίοδος

Με τι να πρωτογελάσουμε; Με τα οικτρά προεκλογικά spots των κομμάτων, που παρουσιάζουν τους ίδιους πολιτικούς που γιαουρτώνονται καθημερινά ως superheroes που θα μας σώσουν; Με τις «κουφές» υποψηφιότητες που ανακοινώνονται; Ή με τις προεκλογικές ομιλίες των αρχηγών των κομμάτων, που προσλαμβάνουν εκατοντάδες ανθρώπους να τους χειροκροτούν; Τουλάχιστον, κατά την ίδια περίοδο, οι κυβερνώντες φροντίζουν να κάνουν έστω και για λίγο την δουλειά τους, για να παρουσιαστούν καλοί. Ίσως αν κρατούσε παραπάνω η προεκλογική περίοδος, να ξεχρεώναμε κιόλας – πόσο καιρό αλήθεια έχετε να ακούσετε νέα από την τρόικα;

*Τα παράθυρα στις ειδήσεις

 

Αυτό τον καιρό γίνονται ακόμη πιο απολαυστικά. Αποτυπώνουν με επιστημονική ακρίβεια τους νόμους της ζούγκλας, αποτελούν άριστο τεστ για το νευρολογικό μας σύστημα, φιλοξενούν γλοιώδεις πολιτικούς παράγοντες που θα ζήλευε κάθε σκηνοθέτης του Bollywood για τους ρόλους των villains σε χωριάτικες παρωδίες, και μπορούν να συνοψιστούν στην εξής στιχομυθία:

Εκπρόσωπος ΝΔ: Εσείς φταίτε 

Εκπρόσωπος ΠΑΣΟΚ: Όχι, εσείς φταίτε

Εκπρόσωπος ΝΔ: Όχι, εσείς φταίτε

Εκπρόσωπος ΠΑΣΟΚ: Όχι, εσείς φταίτε

Εκπρόσωπος ΝΔ: Όχι, εσείς πιο πολύ

Εκπρόσωπος ΛΑΟΣ: Εγώ πότε θα μιλήσω;

Λιάνα Κανέλη: Παφ πουφ

Γιάννης Πρετεντέρης: Σας λατρεύω

Τηλεθεατής: Ζζζζζζ

*Οι Έλληνες ψηφοφόροι

Αν είναι αληθής ο επιθετικός προσδιορισμός «αντιπροσωπευτική» που συνοδεύει την ελληνική Βουλή, τότε ακόμη περισσότερο αστείοι από τους πολιτικούς που βρίσκονται μέσα σε αυτή, είναι εκείνοι που τους ψηφίζουν. Είναι εκείνοι που ήρθαν σε οργασμό δημιουργικότητας και αστεϊσμών οργής όταν αποκαλύφθηκε ότι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δεν διάβασε το μνημόνιο πριν το ψηφίσει, αλλά και οι ίδιοι δεν διάβασαν ποτέ τις θέσεις των κομμάτων που ψηφίζουν, προτού τα ψηφίσουν. Είναι εκείνοι, τέλος, που στέκονται ακόμα και σήμερα, μετά από όσα συνέβησαν, με λάβαρα και κομματικά μπλουζάκια στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, χειροκροτώντας τους –και με τη βούλα- πιο ακατάλληλους να μας κυβερνήσουν.  

*Το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου

Το όνομά του από μόνο του είναι ξεκαρδιστικό. «Superleague» γράφει το τηλεοπτικό πρόγραμμα, και αν τύχει να παρακολουθήσεις το παιχνίδι, βρίσκεσαι μπροστά σε ένα πρώην χωράφι βαμβακοκαλλιέργειας με μισομασημένο από γαϊδάρους γκαζόν, μισογκρεμισμένες από καμένους χούλιγκαν κερκίδες, παίκτες-πρωταθλητές στα φονικά τάκλιν και διαιτητές που στην μία τσέπη έχουν τις κιτρινοκόκκινες κάρτες και στην άλλη τις φορτωμένες Mastercard. Και η αγωνία για το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα κορυφώνεται τόσο, όσο σε επιθεώρηση του Μάρκου Σεφερλή για το αν στο τέλος θα κάνει τον Ρουβά ή τον γύφτο. Σούπερ λινγκ. 

*Τα ελληνικά Μέσα Μεταφοράς

Κατ’ αρχήν, σπάνια σε μεταφέρουν, οπότε μόνο κατ’ ευφημισμόν ονομάζονται έτσι. Ο μέσος επιβάτης που δεν θέλει να αγοράσει αυτοκίνητο (ναι, σωστά καταλάβατε, ο συντάκτης του άρθρου είναι ένας από αυτούς), τον περασμένο χειμώνα αντιμετώπισε απεργίες περίπου τριών μηνών στις αστικές συγκοινωνίες, διάστημα κατά το οποίο πλήρωνε κανονικά για την κάρτα απεριορίστων διαδρομών. Όταν τα Μέσα δεν απεργούσαν, έκαναν στάσεις εργασίας. Όταν τελείωνε η στάση εργασίας, χρειάζονταν άλλες δύο ώρες για να ξαναβγούν στους δρόμους (και στο φεγγάρι να πήγαιναν για συνέλευση, πιο γρήγορα θα ξανάπιαναν πλανήτη Γη). Όταν δεν είχαν στάση εργασίας, είχαν μειωμένα δρομολόγια, και την ίδια ώρα, δεκάδες άτομα στις στάσεις τραγουδούσαν στην βροχή, όσο οι ταξιτζήδες επιβάρυναν την κίνηση, κάνοντας πορεία προς το υπουργείο μεταφορών.

Αυτά εντός της πόλης. Γιατί υπάρχει και ο ΟΣΕ. Που μπήκε στη νέα εποχή, έχει και ηλεκτρονικά εισιτήρια, αλλά οι θέσεις που αναγράφουν έχουν ήδη δοθεί και έτσι ταξιδεύεις όρθιος. Και φτάνεις στον προορισμό σου, όρθιος και αβλαβής, με την καθιερωμένη καθυστέρηση του ακαδημαϊκού τρίωρου. Όσες ώρες παραπάνω δηλαδή θα χρειαστείς πλέον και για τις ακτοπλοϊκές μετακινήσεις σου, καθώς οι σχετικές εταιρίες αποφάσισαν πως έτσι θα γλιτώσουν καύσιμα. Παρ’ όλα αυτά, τα εισιτήρια θα αυξηθούν, γιατί έτσι μας αρέσει. 

*Οι ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες

Μία βόλτα από την εφορία, για να παραλάβετε τον κλειδάριθμο για την ξεκαρδιστική φορολογική σας δήλωση, θα σας θυμίσει την μαγεία με την οποία ταυτίζεται ένα τυπικό γραφείο δημόσιας υπηρεσίας. Ηλικιωμένοι να σου κλέβουν την σειρά τρέχοντας, με την δικαιολογία ότι έχουν πρόβλημα στα πόδια τους, μανάδες με μωρά που δεν είχαν που να τα αφήσουν και κλαίνε για φρουτόκρεμα, υπάλληλοι που ανακατέβουν τον φραπέ και μοιάζουν να ζουν σε ένα παράλληλο, slow motion σύμπαν και αγανακτισμένοι φορολογούμενοι που ζητούν τον διευθυντή, αλλά ακόμη και γι’ αυτό χρειάζεται να περάσουν από οχτώ γραφεία, να συμπληρώσουν δεκαπέντε αιτήσεις και να περιμένουν την επόμενη ημέρα γιατί, ω, πήγε δύο, αντίο αγάπη μου, αντίο.

*Τα σήματα «απαγορεύεται το κάπνισμα»

«Χι χι χι χι». Πολύ εύκολα φανταζόμαστε το καρτουνίστικο συννεφάκι πάνω από τα κεφάλια των καπνιστών, οι οποίοι μπαίνουν σε ένα τυπικό café ή bar όπου «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ το κάπνισμα», αλλά κανείς δεν μπορεί να δει την πινακίδα, γιατί κρύβεται από τον πυκνό καπνό. Δυο φραπέδες, please, και ένα κυλινδράκι αποδείξεων, να το κάνω τασάκι. Μια ζωή την έχουμε, ψηλέ. 

*Οι Έλληνες οδηγοί

Κι επειδή μια ζωή την έχουμε, δεν θα τη φάμε στα φανάρια. Κόκκινο-ξεκόκκινο, περνάω, γιατί έχω πρότυπο τον Κίμωνα Κουλούρη. Κι επειδή, πολύ βαρετίλα κάνει, θα πατήσω και λίγο κόρνα να κάνω πατιρντί. Να γίνει μανούρα, να βρίσουμε λιγάκι και να εκτονωθούμε κιόλας. Α, μια γυναίκα οδηγός. «Ουστ μωρή, δεν καθόσουνα στις κατσαρόλες σου». Α, να και ένας ποδηλάτης. «Πού πας ρε μες στο δρόμο με ποδήλατο; Δέκα χρονώ είσαι;».

*Ο λογαριασμός της ΔΕΗ

Τι χαρά είναι αυτή κάθε φορά που βλέπουμε τον μαγικό φάκελο με τον κεραυνούλη στο κατώφλι! Τι σασπένς όταν τον ανοίγουμε, αφού κρυφοκοιτάξουμε τραβώντας ελαφρώς το διαφανές μέρος πριν το πρώτο «χρατς». Και μετά, αρχίζει το καλό: Ηλεκτρικό ρεύμα και ΦΠΑ. Δημοτικά τέλη. Τέλος ακίνητης περιουσίας. ΕΡΤ… Χαράτσι! Και τελικά, Α+Β+Γ+χαράτσι+ό,τι έχετε ευχαρίστηση = Τρελά γέλια. Σε καλό σου, ΔΕΗ!  

*Τα ταμπελάκια με τις τιμές

Την πρώτη περίοδο που παρακολουθούσες τις τιμές στους πίνακες των πρατηρίων βενζίνης να ανεβαίνουν κάθε μέρα, εκνευριζόσουν. Στην συνέχεια ανέβηκαν κι άλλο, και αγανάκτησες. Μετά σκαρφάλωσαν περισσότερο, κι εσύ έμενες αποσβολωμένος, να κοιτάζεις μία την ένδειξη της τιμής, μία το «Ε» στον δείκτη της βενζίνης σου και μία το αδυνατισμένο πορτοφόλι σου. Στην δίαιτα του οποίου βοήθησαν και οι τιμές στα supermarket, στα εστιατόρια, στον λογαριασμό της ΔΕΗ. Άλυτο μυστήριο παραμένει κάθε φορά, πώς εσύ κατάφερες τελικά να πάρεις οχτώ κιλά. Και τελικά, αφού η τιμή της βενζίνης συνεχίζει να ανεβαίνει, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γελάσεις.

http://www.in2life.gr