Ανέκδοτο

Μια φορά και ένα καιρό, ήταν μια μητέρα στην παραλία με τον γιο της.
Όσο αυτή καθόταν κάτω από την ομπρέλα της και διάβαζε ένα βιβλίο, ο γιος της
ήταν στα ρηχά και έπαιζε με τα κύματα.
Ξαφνικά, ένα τεράστιο κύμα φτάνει στην παραλία από του πουθενά και πέφτει
ακριβώς εκεί που έπαιζε ο γιος της. Μόλις μαζεύτηκαν τα νερά την επόμενη
στιγμή, η γυναίκα κοιτάζει, και βλέπει ότι ο γιος της είχε εξαφανιστεί.

Σηκώνει τότε η μητέρα απελπισμένη τα χέρια και το κεφάλι της στον ουρανό και
φωνάζει:
- "Θεέ μου, πως μπόρεσες να μου τον πάρεις; Δεν ήμουν καλή μητέρα; Δεν του
έδινα πάντα ότι χρειαζόταν; Δεν τον ανέθρεψα σωστά; Δεν τον μεγάλωσα με τον
σωστό χριστιανικό τρόπο; Δεν νήστευα σε κάθε Σαρακοστή; Δεν πήγαινα κάθε
Κυριακή στην εκκλησία; Δεν έδινα πάντα ελεημοσύνες στους φτωχούς; Δεν έκανα
το παν για να είμαι σωστή στα μάτια σου και στα μάτια όλων γύρω μου; Θεέ μου,
γιατί μου το έκανες αυτό; Το άξιζα πραγματικά;"
Οπότε, ακούγεται μια φωνή από τον ουρανό που λέει επιβλητικά:
- "Καλά ΝΤΕ! Οχού!!!"
και ένα κύμα εμφανίζεται πάλι από το πουθενά και σκάει στο σημείο όπου έπαιζε
πριν το παιδί. Μόλις μαζεύεται, το παιδί είναι και πάλι εκεί, χαμογελαστό,
σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα.
Ακούγεται πάλι η επιβλητική φωνή από τον ουρανό:
- "Επέστρεψα τον γιο σου. Ικανοποιήθηκες;"
Οπότε, κοιτάζει η μητέρα τον γιο της για λίγο, και ξαναστρέφεται στον ουρανό,
φωνάζοντας δυνατά:
- "Πριν φορούσε καπέλο..."