Aνέκδοτο

Αποφασίζει ένα τύπος να μονάσει. Μπαίνει, λοιπόν, μια μέρα στη μονή και συζητώντας με τον ηγούμενο τον ρωτάει γιατί είναι όλοι σιωπηλοί.
- Α, τέκνο μου, αν θέλεις να μονάσεις εδώ, δικαιούσαι μονάχα τρεις λέξεις κάθε πέντε χρόνια.
Δέχεται ο τύπος, περνάνε τα πέντε χρόνια και πλησιάζει τον ηγούμενο:
- Κρεβάτι… πολύ σκληρό…

- Ααα… ο δρόμος για τη σωτηρία είναι επίπονος.
Μετά πέντε χρόνια:
- Φαΐ… πολύ χάλια…
- Ααα… ο δρόμος για τη σωτηρία είναι επίπονος.
Πέντε χρόνια αργότερα:
- Την κάνω… Γεια!
- Το περίμενα. Όλο παράπονα ήσουν!