ΕΛΛΑΔΑ-ΚΥΠΡΟΣ (ένα ενδιαφέρον άρθρο του Defence-Point)

Ενώ η γεωπολιτική εκμηδένιση Ελλάδας και Κύπρου συντελείται ταχύτατα, η ελληνική πολιτική ηγεσία (και δεν περιοριζόμαστε μόνο στην κυβέρνηση και τα κόμματα που κοινοβουλευτικά τη στηρίζουν), απλώς… παρακολουθεί αμήχανη και αποσβολωμένη.

Αρκεί μόνο η αντιμετώπιση και διαχείριση της κυπριακής κρίσης (που δεν είναι οικονομική αλλά υπαρξιακή) για να το αντιληφθεί κανείς. Από τη  μεριά οι κυβερνητικοί ως πρώτο μέλημα έχουν να αποδείξουν, ότι η πολιτική που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα ήταν «συνετή» και «αποτελεσματική» ενώ η μείζονα και λοιπή αντιπολίτευση ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος (κατά το αντίστοιχο του τρίτου δρόμου).
Προσθέστε και αυτούς που σε όλες σχεδόν τις πολιτικές δυνάμεις καλλιεργούν την εμφάνιση των «από μηχανής θεών» (π.χ. η Ρωσία στην κυπριακή κρίση) που θα δώσουν τις μαγικές λύσεις στις κρίσεις και τα προβλήματα και η τραγική εικόνα συμπληρώνεται. Και επιπλέον αυτών η επίφαση της νεοελληνικής γελοιότητας.

Αν ήδη δεν έχει αντιληπτό η Ελλάδα βρίσκεται ενόψει (αν δεν έχει ήδη αρχίσει να εξελίσσεται) ενός νέου 1897.
Τα δεδομένα είναι πολύ δυσάρεστα και αμείλικτα:
>Η Ελλάδα, θα βρίσκεται σε βαθειά κρίση και όσο δεν υλοποιούνται πολιτικές για την ταχεία αναδιάρθρωση της οικονομίας και την ανάπτυξη ουσιαστικά παραγωγικών δομών τόσο περισσότερο θα παραμείνει. Τρία χρόνια μετά το μνημόνιο το ελληνικό πολιτικό σύστημα προστατεύει μόνο το δημόσιο και μέσω αυτού τη διατήρηση του ιδιόμορφου ελληνικού κρατικοδίαιτου καπιταλισμού.
>Η Κύπρος, έχει εισέλθει σε μία λαίλαπα που επίσης θα χρειαστεί πολλά χρόνια για να ανακάμψει αφού οι επιβαλλόμενες αλλαγές θα αποδομήσουν παντελώς το μέχρι σήμερα μοντέλο που ακολουθήθηκε.
>Τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος, με τις πελατειακές και λαϊκιστικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν με το βλέμμα στις επόμενες εκλογές και τη σχεδόν παντελή έλλειψη μέριμνας για το μέλλον, έδωσαν οι ίδιες το σχοινί στους «φίλους» και «εταίρους» για να μας κρεμάσουν.
>Η Ρωσία, όπως κάθε σοβαρή χώρα στον κόσμο (γιατί υπάρχουν και μη σοβαρές και τη μία από αυτές τη ξέρουμε πολύ καλά), εξυπηρέτησε τα γεωπολιτικά και οικονομικά της συμφέροντα, τα οποία είναι εμφανές ακόμη και στους πιο αδαείς ότι δεν συμπίπτουν με αυτά της Κύπρου αλλά με του γερμανοκρατούμενου πυρήνα της Ευρώπης. Κι αν δεν συμπίπτουν, προφανώς προτεραιότητα είναι όχι η σύγκρουση αλλά η εξασφάλιση και διεύρυνση των κεκτημένων (χρυσοφόρο εμπόριο υδρογονανθράκων που διασφαλίζει και πολιτική επιρροή).
>Η Γαλλία, τις τελευταίες ημέρες έχει «εξαφανιστεί» παντελώς και μυστηριωδώς από τον χάρτη. Προφανώς οι γενικόλογες διακηρύξεις περί αλληλεγγύης στην Ελλάδα και το ζήτημα της ΑΟΖ «εξήντλησαν» το ήδη εξαντλημένο γαλλικό κεφάλαιο ισχύος.
>Οι ΗΠΑ, με μία απλή επίσημη επίσκεψη του προέδρου Ομπάμα άρχισαν ήδη τη διαδικασία επαναπροσέγγισης μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας. Αμφιβάλλει κανείς ότι με τον οικονομικό και γεωπολιτικό κατήφορο που έχει πάρει ο ελληνισμός, αυτή η επαναπροσέγγιση θα εντατικοποιηθεί και πιθανά θα φθάσει σχετικά σύντομα στην πλήρη αποκατάσταση των διμερών σχέσεων; Έστω κι αν ποτέ οι σχέσεις δεν θα φθάσουν στο επίπεδο που ήταν πριν; Εξάλλου ποιος θα επέλεγε ως σύμμαχο ένα γεωπολιτικό και οικονομικό «πτώμα»; Ποια είναι η πρωτοβουλία ουσίας που πήραν οι απαράδεκτοι; Οι επισκέψεις και τα παχιά λόγια; Έτσι δεν κρύβεται όμως η ανεπάρκεια.



Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Ότι υπάρχει μία ισχυρή πιθανότητα Ελλάδα και Κύπρος όχι απλώς να περιπέσουν σε γεωπολιτική απαξία, αλλά το κυριότερο οι αποφάσεις να λαμβάνονται ερήμην τους και να αντιμετωπίζουν συνεχώς τετελεσμένα. Στην περίπτωση της εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων ενεργειακών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου, είναι πλέον ισχυρή πιθανότητα – αν όχι νομοτέλεια – το να συγκροτηθεί μία κοινοπραξία Ευρωπαϊκής Ένωσης, ΗΠΑ, Ρωσίας, Ισραήλ και Τουρκίας για να την αναλάβει, να την υλοποιήσει και να αποκομίσει τα οφέλη.

Στην καλύτερη περίπτωση θα συμμετάσχουν Ελλάδα και Κύπρος με ένα μερίδιο, ώστε να συνεχίσουν να αποπληρώνουν τα χρέη τους. Ποιος μας είπε ότι επειδή τυπικά μας ανήκει κάτι, θα μπορέσουμε και να το αξιοποιήσουμε; Πόσο άσχετοι είναι όλοι που δεν αντιλαμβάνονται στοιχειωδώς τη διεθνή κατανομή ισχύος και τους απλούστερους κανόνες με τους οποίους λειτουργεί το διεθνές σύστημα; Όποιον και να βάλουμε να μας κυβερνήσει (Τσίπρα, Καμμένο, Μιχαλολιάκο, διαλέξτε όποιο πολιτικό… αηδόνι θέλετε) τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό; Πότε θα σταματήσουμε να αδιαφορούμε για τον κανόνα της ισχύος που καθορίζει όλα τα υπόλοιπα στις διεθνείς σχέσεις;
Σχεδόν 200 χρόνια από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους αποδεικνύεται ότι δεν έχουμε καθόλου θεσμική μνήμη. Τα παθήματα (για τα οποία πάντα φταίνε οι δυνάμεις του κακού) δεν γίνονται μαθήματα και κάθε φορά που πέφτουμε σε νάρκη προσπαθούμε να βρούμε «από μηχανής θεούς» οι οποίοι θα μας σώσουν. Αυτό ισχύει σε κάποιο βαθμό και για την Κύπρο, που όμως εξ ορισμού είναι σε μειονεκτικότερη θέση λόγω μικρού μεγέθους και πληθυσμού.
Ότι όμως θα καταφέρναμε με την αδράνεια και την αφασία μας να ξαναγυρίσουμε στα 1897 ούτε η πιο νοσηρή φαντασία θα μπορούσε να το συλλάβει. Κι αντί να προκαλέσει αφύπνιση, πάλι τα ίδια θα συζητάμε στις τηλεοράσεις και να διχαζόμαστε ανάμεσα σε «πατριώτες» και «ενδοτικούς».

 

Πότε θα καταλάβουμε ότι για όποιον βλέπει την κατάσταση απ’ έξω μοιάζουμε στην καλύτερη για… Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες που λέει και η γνωστή ελληνική ταινία; Πότε θα καταλάβουμε ότι η μοναδική… σκασίλα των «έξω» είναι το πώς, με ποια μέθοδο θα χειραγωγήσουν τις διάφορες φατρίες των αφελών Ελλήνων ώστε να κατευθύνουν τις εξελίξεις προς τα εκεί που τους βολεύει; Πόσο ετεροχρονισμένη είναι η διαπίστωση ότι μας έριξαν στην κρίση για να μας πάρουν «τους θησαυρούς»!
Όσο αλήθεια και να είναι, η εξήγηση είναι ανεπαρκής εάν δεν συμπεριλάβει άλλες δύο παραμέτρους.
Η πρώτη είναι ότι όποιος έλεγε ότι η χώρα πάει στα βράχια τον έριχναν στην πυρά. Καλά να πάθουμε όμως, διότι ούτε οι πολιτικοί θα πάνε φυλακή (η μπουρδολογία τσάμπα είναι, ειδικά όταν έχεις ακροατήριο χαχόλων, μόνο κάποιοι, οι πιο εκτεθειμένοι θα την πληρώσουν για τα μάτια του κόσμου), ούτε οι συνδικαλιστές που διαγωνίζονταν σε «αγωνιστικότητα», ενώ με όσα διεκδικούσαν και πετύχαιναν από τους συνεταίρους τους πολιτικούς (μετά από λίγο, συνήθως έκαναν και το ίδιο επάγγελμα… στη Βουλή), επιτάχυναν τη διαδικασία που οδηγούσε στην καταστροφή της χώρας. Άρα, εμείς οι ίδιοι τους ανοίξαμε την πόρτα. Η συνυπαιτιότητα, έστω και με διαφορετικό βαθμό ευθύνης ανάμεσα στην κοινωνία και την πολιτική εξουσία, είναι δεδομένη, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε να συνεχίσουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.
Η δεύτερη παράμετρος είναι η απύθμενη υποκρισία, αυτών που πολύ πρόσφατα δήλωναν προκλητικά ότι «θα το ρισκάρουμε με την Τουρκία» (δεν μιλάμε μόνο για τον Μπαλάφα, τα ίδια με άλλα λόγια έλεγαν πάρα πολλοί) οι οποίοι παίρνουν σήμερα το λάβαρο της επανάστασης, ενώ… προχωρούν και σε παρά φύση τακτικές συμμαχίες. Το ότι όχι μόνο αυτοί αλλά και όλοι εκείνοι που έχουν αφήσει τη χώρα «γυμνή» για πολλά χρόνια ζητώντας τερματισμό των εξοπλισμών για να κάνουμε… κοινωνική πολιτική. Ας βολευτούμε τώρα με αυτά ου άφησε η κοινωνική πολιτική και οι καλές ενδεχομένως προθέσεις των αφελών που εκλέγαμε, για να ησυχάσουμε.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα μας ξεπέρασε.

Μας το έστειλε ο φίλος Παύλος Τ.