Αντρέι Κράβαρικ The Legend

Φίλες και φίλοι γεια σας και Χρόνια Πολλά,

Ξεκινώντας να γράψω το σημερινό άρθρο είχα στο μυαλό μου όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στο χώρο του βόλεϊ και που έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. Αποχωρήσεις παικτών ( η τελευταία του Ν.Ρουμελιώτη από τον Άρη), αδυναμία παραγόντων να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις , κόντρες ΕΣΑΠ-παικτών και άλλα πολλά. Όμως εγώ δεν είμαι δημοσιογράφος, είμαι φίλαθλος όπως κι εσείς που διαβάζετε τη στήλη, και όλα αυτά μου προκαλούν θλίψη. Έτσι αδειάζω το μυαλό μου και κρατάω μόνο μια εικόνα που δεν λέει να ξεκολλήσει από την προηγούμενη Πέμπτη. Είναι η εικόνα ενός σαραντάρη εφήβου που οδήγησε την ομάδα, με την οποία έχει ταυτιστεί την τελευταία δεκαετία, σε μια σπουδαία εκτός έδρας νίκη και στην κορυφή της βαθμολογίας


 

Κυρίες και κύριοι η σημερινή στήλη είναι αφιερωμένη στον Αντρέι Κράβαρικ.

Ο Αντρέι γεννήθηκε στις 28 Ιουλίου 1971 στο Piestany της Σλοβακίας. Από το 1986 αγωνιζόταν στην ομάδα της Μπρατισλάβας όπου τον ανακάλυψαν οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ και τον έφεραν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1994. Την επόμενη χρονιά μετακομίζει στην Αλεξανδρούπολη και τον τοπικό Εθνικό και στη συνέχεια παίζει για πρώτη φορά στον Ηρακλή την περίοδο 1996-1997. Το καλοκαίρι αλλάζει γειτονιά για να αγωνιστεί με τον Άρη, που την προηγούμενη περίοδο είχε κατακτήσει το Πρωτάθλημα σπάζοντας για πρώτη φορά μετά το 1968 το δίδυμο ΠΑΟ-ΟΣΦΠ, προκειμένου να καλύψει το κενό του θηριώδη , για την εποχή, Γκάνεφ. Εκεί θα κατακτήσει και τον πρώτο τίτλο της καριέρας του, το Super cup, νικώντας στον τελικό τον κυπελλούχο Ολυμπιακό.

 Οι καλές του εμφανίσεις με τον Άρη δεν περνούν απαρατήρητες και την επόμενη σεζόν μετακομίζει, αυτή τη φορά εκτός Ελλάδας και στη γειτονική Ιταλία, για λογαριασμό της Μοντικιάρι. Αυτή έμελλε να είναι και η τελευταία μεταγραφή της καριέρας του γιατί το 1999 επιστρέφει στην Ελλάδα και τον Ηρακλή που έχει ήδη ξεκινήσει το σχεδιασμό μιας ομάδας που θα πρωταγωνιστεί σε όλες τις διοργανώσεις εντός και εκτός συνόρων.

Ίσως και ο ίδιος να μη φανταζόταν την εξέλιξη που θα είχε αυτή η επιλογή του. Όμως τα μηνύματα ήρθαν γρήγορα . Το 2000 κατακτά το κύπελλο Ελλάδος, τον πρώτο από τους δεκατρείς τίτλους που θα κατακτήσει στη συνέχεια με την ομάδα του και τον μοναδικό ως απλός παίκτης και όχι ως αρχηγός. Όταν πριν λίγο καιρό ρωτήθηκε ποια ήταν η μεγαλύτερη χαρά που ένοιωσε επαγγελματικά δεν δίστασε να πει « το 2000 τότε που κατακτήσαμε τον πρώτο τίτλο της ιστορίας του τμήματος του Ηρακλή. Ήταν το κύπελλο που κατακτήσαμε στην Πάτρα με αρχηγό τον Χρύσανθο Κυριαζή». Το 2001 αναδεικνύεται MVP του πρωταθλήματος και το 2002 ο Αντρέι οδηγεί τον Ηρακλή στην κατάκτηση του νταμπλ και στην πρώτη παρουσία σε final four του Champions league στο Οπόλε όπου τερματίζει τρίτος. Το Ευρωπαϊκό βόλεϊ γνωρίζει ένα σπουδαίο παίκτη κι ένα μεγάλο αρχηγό.

Το 2004 είναι μια ιδιαίτερη χρονιά για τον Κράβαρικ. Στις 19 Απριλίου 2004 η ΔΟΕ επικυρώνει την αλλαγή της υπηκοότητας του και ανοίγει το δρόμο για τη συμμετοχή του με την Εθνική Ελλάδος στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας. Οδηγεί την Εθνική μέχρι τα προημιτελικά όπου αντιμετωπίζει την ομάδα των ΗΠΑ των Μπολ, Χοφ και Στάνλευ, μελλοντικών του συμπαικτών στον Ηρακλή. Ο Αντρέι σημειώνει 26 πόντους και φτάνει ένα βήμα πριν την κατάκτηση της νίκης και το δικαίωμα διεκδίκησης ενός μεταλλίου αλλά η μοίρα έχει άλλα σχέδια. Οι Αμερικανοί σε μια επική ανατροπή παίρνουν το σετ από 20-12 και οδηγούν το παιχνίδι στο τάι μπρέικ όπου νικούν τελικά με 2-3 αφήνοντας την Ελληνική ομάδα στην πέμπτη θέση. Ο Αντρέι Κραβαρικ μπαίνει στον πάνθεον των Ελλήνων Ολυμπιονικών.

Τα χρόνια που ακολουθούν είναι γεμάτα τίτλους. Πρωταθλητής το 2005,2007,2008, κυπελλούχος το 2004,2005,2006 και παρουσία σε τρεις τελικούς Champion league. O Αντρέι κυνήγησε με πάθος το μεγάλο του όνειρο, την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου με τον Ηρακλή. Το 2005 στη Θεσσαλονίκη, το 2006 στη Ρώμη και το 2009 στην Πράγα φθάνει μέχρι τον τελικό αλλά δεν καταφέρνει να ανέβει στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου.

Ο Αντρέι θα μπορούσε κάλλιστα να αγωνιστεί σε όποια ομάδα ήθελε όπου ήθελε και με όσα χρήματα ήθελε. Εντούτοις έμεινε στην ίδια για 11 χρόνια . Σε πρόσφατη συνέντευξη του στη εφημερίδα Sportday και σε ερώτηση αν το μετάνιωσε είπε «Ποτέ δεν το μετάνιωσα που έμεινα τόσα χρόνια στην Ελλάδα και τον Ηρακλή. Πράγματι θα μπορούσα να παίξω στην Ιταλία που το επίπεδο θα ήταν πολύ καλύτερο, καμία αμφιβολία. Κανένας όμως δεν θα μπορούσε να μου εγγυηθεί πως θα ζούσα τέτοιες μεγάλες στιγμές και επιτυχίες, όπως έκανα στον Ηρακλή και φυσικά πουθενά δεν είναι σαν την Ελλάδα που τη λατρεύω».

Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι η ικανότητα του Κράβαρικ να αγωνίζεται σε τόσο υψηλό επίπεδο μέχρι αυτή την ηλικία είναι θέμα καλών γονιδίων και μη τραυματισμών. Την απάντηση τη δίνει ο φυσιοθεραπευτής του Ηρακλή, Στέλιος Ναβροζίδης σε συνέντευξη στο Bluearena «Με τον Κράβαρικ αποκτήσαμε φιλική σχέση, με βοήθησε πολύ όλα αυτά τα χρόνια και πάνω στη δουλειά μου γιατί τους τραυματισμούς που έχει αντιμετωπίσει ο Αντρέι δεν τους είχαν όλοι οι άλλοι μαζί¨. Και ο αρχηγός Κράβαρικ φαίνεται και μέσα και έξω από τον αγωνιστικό χώρο «Μου έμαθε τι είναι η δύναμη ψυχής και προσωπικότητας. Μπορεί να πονούσε, να είχε σοβαρούς τραυματισμούς αλλά ποτέ δεν έβαλε τον εαυτό του πάνω από την ομάδα».

Ο Αντρέι Κράβαρικ κατάφερε σε μια εποχή άκρατου επαγγελματισμού κάτι σπάνιο αλλά και ωραίο. Κάτι που όσα χρόνια κι αν περάσουν , όσα χρήματα κι αν επενδυθούν θα συγκινεί τους φιλάθλους όλου του κόσμου. Να ταυτιστεί με μια ομάδα, να συνδέσει την παρουσία του με την ιστορία της και να δώσει μαθήματα ήθους και αυταπάρνησης. Τον Μάιο του 2008 ο Αντρέι ξαφνιάζοντας τους πάντες έκανε σε ανύποπτο χρόνο μια πρόταση προς τη διοίκηση του Ηρακλή η οποία τελικά δεν έγινε δεκτή. Πρότεινε τον εαυτό του να αναλάβει την ομάδα ως πρόεδρος, προπονητής και παίκτης με πλάνο τριετίας και με στόχο την επιστροφή στις κατακτήσεις τίτλων μέσω μειωμένου προϋπολογισμού και ανάδειξης νέων παικτών. Σήμερα η πρόταση εκείνη φαντάζει, όχι μόνο για τον Ηρακλή αλλά και για όλες τις ομάδες, ως μονόδρομος επιβίωσης.

Αυτό το μικρό αφιέρωμα στον Αντρέι Κράβαρικ δεν έχει επίλογο γιατί δεν ξέρω τι εκπλήξεις μας επιφυλάσσει για το μέλλον ο αγαπητός Boco. Κάνω όμως μια έκκληση σε δημοσιογράφους και μη. Όταν θελήσουν να χαρακτηρίσουν ξανά κάποιον αθλητή ως ηγέτη ας συγκρίνουν με την φυσιογνωμία του Κράβαρικ και ας ψάξουν για κάτι άλλο . Το Ελληνικό λεξιλόγιο είναι, δόξα τω Θεώ, πλούσιο

Οι φωτογραφίες του άρθρου προέρχονται από το επίσημο site της ομάδας βόλευ του Ηρακλή.

Αναρτήθηκε από Thodoros Th.

http://sundaysportstories.blogspot.com