Η πρώτη φορά που επισκέφθηκα το ναό του Ταξιάρχη στο Μανταμάδο Λέσβου ήταν εντελώς τυχαία. Αυτή
την πρώτη φορά όμως δεν θα τη ξεχάσω. Αισθάνθηκα πως μπήκα κάπου που με
περίμεναν καιρό. Όταν δε έφτασα μπροστά στην εικόνα-γλυπτό του Ταξιάρχη
η μορφή του με άφησε εκστατικό.
Για
ένα νέο άνθρωπο, λίγο άπιστο, λίγο αντικομφορμιστή, λίγο τεχνοκράτη
όπως εγώ, που πολύ μικρή ιδέα έχει από Αγίους, εκκλησίες και μοναστήρια
το συναίσθημα ήταν μοναδικό.
Εδώ συνέβαινε κάτι διαφορετικό...
Ο Ταξιάρχης είχε πρόσωπο τριών διαστάσεων που εγώ βρήκα ότι μου χαμογελούσε. Αργότερα έμαθα πως ο καθένας που στεκόταν μπροστά του, τον έβλεπε με διαφορετική έμφαση στο πρόσωπο του.
Η ιστορία της εικόνας
Κατά τα τέλη του 900 μ.Χ. οι Σαρακηνοί κουρσάροι ήταν στις δόξες τους και τα πούσια ακριτικά νησιά μας ήταν οι στόχοι τους. Στη θέση Λεβάδος (δύο χιλιόμετρα από το Μανταμάδο) υπήρχε ένα μοναστήρι προς τιμήν του Ταξιάρχη. Οι μοναχοί του ήταν λιγοστοί, δεκαοχτώ άτομα. Είχαν καταφέρει να υψώσουν γερά τείχη και είχαν αποκρούσει πολλές φορές με επιτυχία τις επιθέσεις των κουρσάρων.
Ο αρχιπειρατής Σιχράν είχε θυμώσει τόσο πολύ που είχε βάλει σκοπό της ζωής του ν'αλώσει το μοναστήρι. Και πραγματικά μετά από καλά οργανωμένο σχέδιο μπήκε στο μοναστήρι. Οι σκηνές που ακολούθησαν.. απερίγραπτες. Οι μοναχοί πολέμησαν και σφαγιάστηκαν. Μόνο ο Γαβριήλ, ένα δόκιμο καλογεροπαίδι μπόρεσε να αναρριχηθεί στη στέγη του μοναστηριού. Και εκεί όμως τον ακολούθησαν οι πειρατές. Η σκεπή αμέσως μετατράπηκε σε φουρτουνιασμένη θάλασσα και εμπρός στα έκπληκτα μάτια του μικρού, ένας πελώριος Στρατιώτης με το σπαθί του θέριζε τους πειρατές.
Το παιδί λιποθύμησε και όταν πια συνήλθε και κατέβηκε από τη στέγη, βρήκε τους αδερφούς του σκοτωμένους με το αίμα τους να τρέχει στο χώμα. Η εικόνα του Σωτήρα του δεν μπορούσε να φύγει από το μυαλό του και παίρνοντας το αίμα των νεκρών συντρόφων του έπλασε με το χώμα τη μορφή του Αγίου.
Εδώ συνέβαινε κάτι διαφορετικό...
Ο Ταξιάρχης είχε πρόσωπο τριών διαστάσεων που εγώ βρήκα ότι μου χαμογελούσε. Αργότερα έμαθα πως ο καθένας που στεκόταν μπροστά του, τον έβλεπε με διαφορετική έμφαση στο πρόσωπο του.
Η ιστορία της εικόνας
Κατά τα τέλη του 900 μ.Χ. οι Σαρακηνοί κουρσάροι ήταν στις δόξες τους και τα πούσια ακριτικά νησιά μας ήταν οι στόχοι τους. Στη θέση Λεβάδος (δύο χιλιόμετρα από το Μανταμάδο) υπήρχε ένα μοναστήρι προς τιμήν του Ταξιάρχη. Οι μοναχοί του ήταν λιγοστοί, δεκαοχτώ άτομα. Είχαν καταφέρει να υψώσουν γερά τείχη και είχαν αποκρούσει πολλές φορές με επιτυχία τις επιθέσεις των κουρσάρων.
Ο αρχιπειρατής Σιχράν είχε θυμώσει τόσο πολύ που είχε βάλει σκοπό της ζωής του ν'αλώσει το μοναστήρι. Και πραγματικά μετά από καλά οργανωμένο σχέδιο μπήκε στο μοναστήρι. Οι σκηνές που ακολούθησαν.. απερίγραπτες. Οι μοναχοί πολέμησαν και σφαγιάστηκαν. Μόνο ο Γαβριήλ, ένα δόκιμο καλογεροπαίδι μπόρεσε να αναρριχηθεί στη στέγη του μοναστηριού. Και εκεί όμως τον ακολούθησαν οι πειρατές. Η σκεπή αμέσως μετατράπηκε σε φουρτουνιασμένη θάλασσα και εμπρός στα έκπληκτα μάτια του μικρού, ένας πελώριος Στρατιώτης με το σπαθί του θέριζε τους πειρατές.
Το παιδί λιποθύμησε και όταν πια συνήλθε και κατέβηκε από τη στέγη, βρήκε τους αδερφούς του σκοτωμένους με το αίμα τους να τρέχει στο χώμα. Η εικόνα του Σωτήρα του δεν μπορούσε να φύγει από το μυαλό του και παίρνοντας το αίμα των νεκρών συντρόφων του έπλασε με το χώμα τη μορφή του Αγίου.
Αλήθεια ή ψέμματα ποιός μπορεί να το απαντήσει !! Στα θέματα της πίστης μιλάει η καρδιά μας και οι ανάγκες της, όχι η λογική.
Στα
χρόνια που ζω σ'αυτό το όμορφο νησί έκανα πολλούς και καλούς φίλους.
Παραμένω λίγο άπιστος, λίγο αντιρρησίας, λίγο τεχνοκράτης μα η φιλία μου
με το Στρατηλάτη εύχομαι να κρατήσει.
Ή
πιστεύεις ή δεν πιστεύεις όταν βρεθείς στη Λέσβο κάνε τον μια επίσκεψη.
Μπορεί να σου φανεί χαρούμενος, μπορεί να σου φανεί λυπημένος ή και
αγριωπός.
Εσύ θα ξέρεις το λόγο...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Θέλω να πω ότι: